De run op het laatste moment.
Het is in het jaar 2006 waarin dikke mist en lage temperatuur de hoofdrolspeler is op mijn visdag. Stond zelf in twijfel om wel of niet te gaan vanwege de dikke mist, maar ja, als je eenmaal de kriebels te pakken hebt dan weet je op dat moment ook niet van stoppen.
Had beide hengels voorzien van een bananebol waar ik het hele jaar al flink succes mee had gehad. Keek intussen op mijn klok en was het half tien in de morgen. Zo nu even de tijd pakken voor een bak koffie want dat is bij mij niet weg te denken aan de waterkant, als ik geen koffie heb, dan rij ik daarvoor gewoon naar huis om die te halen.
Het is muisstil aan de put, je kon wel een speldenknop horen vallen, het zicht door de mist was niet geweldig, maar een plek achter de plu gaf mij de nodige voldoening, languit op mijn stoel, eerlijk genieten van de rust.
De beeldmelders bleven zeer rustig en was het rond half twee, dat ik voor mezelf besluit om het maar eens met een paar gekookte maïskorrels te gaan proberen. Snel draaide ik een van de hengels binnen en monteer de korrels, drie stuks totaal, na een paar minuten lag dit alles alweer op de gekozen plek.
Dus was het weer een kwestie van nieuwe kansen, de mist was wat opgetrokken en de temperatuur wat milder. De tijd draaide maar door en ging de kolk richting vier uur, en had nog geen teken van leven gezien aan de beide hengels. Dacht bij mezelf nog een half uur en dan ga ik er weer vandoor, maar bleef het stil. Rond half vijf besluit ik om alles maar weer eens in te pakken en liep naar een van de hengels om die binnen te halen, terwijl ik daar mee bezig ben knalt aan de andere de waker als een raket naar boven .
Op dat moment denk je bij je zelf, gelukkig toch nog succes, het geeft je gelijk weer een heel ander gevoel, en zijn het drie maïskorrels die de karper toch nog aan het azen zette. Even later glijd een schub over het koortje van mijn landingsnet binnen. Zo de klus is alsnog weer geklaard en kwam dit keer de run op het laatste moment. Inmiddels was het tijd geworden om alles weer op te ruimen en keerde ik al fluitend met de muziek op volle kracht huiswaarts.
Had beide hengels voorzien van een bananebol waar ik het hele jaar al flink succes mee had gehad. Keek intussen op mijn klok en was het half tien in de morgen. Zo nu even de tijd pakken voor een bak koffie want dat is bij mij niet weg te denken aan de waterkant, als ik geen koffie heb, dan rij ik daarvoor gewoon naar huis om die te halen.
Het is muisstil aan de put, je kon wel een speldenknop horen vallen, het zicht door de mist was niet geweldig, maar een plek achter de plu gaf mij de nodige voldoening, languit op mijn stoel, eerlijk genieten van de rust. De beeldmelders bleven zeer rustig en was het rond half twee, dat ik voor mezelf besluit om het maar eens met een paar gekookte maïskorrels te gaan proberen. Snel draaide ik een van de hengels binnen en monteer de korrels, drie stuks totaal, na een paar minuten lag dit alles alweer op de gekozen plek.
Dus was het weer een kwestie van nieuwe kansen, de mist was wat opgetrokken en de temperatuur wat milder. De tijd draaide maar door en ging de kolk richting vier uur, en had nog geen teken van leven gezien aan de beide hengels. Dacht bij mezelf nog een half uur en dan ga ik er weer vandoor, maar bleef het stil. Rond half vijf besluit ik om alles maar weer eens in te pakken en liep naar een van de hengels om die binnen te halen, terwijl ik daar mee bezig ben knalt aan de andere de waker als een raket naar boven .
Op dat moment denk je bij je zelf, gelukkig toch nog succes, het geeft je gelijk weer een heel ander gevoel, en zijn het drie maïskorrels die de karper toch nog aan het azen zette. Even later glijd een schub over het koortje van mijn landingsnet binnen. Zo de klus is alsnog weer geklaard en kwam dit keer de run op het laatste moment. Inmiddels was het tijd geworden om alles weer op te ruimen en keerde ik al fluitend met de muziek op volle kracht huiswaarts.
Reacties
Een reactie posten